#7 Lezen van rapport Joustra

Een aantal jaar geleden bracht de Commissie Joustra een rapport (zie link) uit over misstanden binnen de interlandelijke (en veelal intercontinentale) adoptie. Een rapport dat iedereen schokte, want als je het leest, gaan de haartjes in je nek recht overeind staan. 

Door dat rapport, werd duidelijk dat er bij de adoptie van kinderen vanuit het buitenland, vaak sprake was van kinderhandel, van documentvervalsing. Maar ook van kinderroof en babyfarms: plekken waar vrouwen (al dan niet onder dwang) baby’s kregen en die (al dan niet onder dwang) afstonden voor adoptie. Nederlandse aspirant-adoptieouders die deden alsof ze zwanger waren en terugkwamen met een zogenaamd biologisch eigen kind. Mensen die grof geld neertelden voor een kind, zonder de benodigde papieren. Alles om aan hun wens te voldoen. 

Ik ben geadopteerd en ik heb geen enkele reden om aan te nemen dat er bij mij dat soort zaken hebben plaatsgevonden. Mijn (adoptie)ouders hebben alle papieren bewaard en ik weet genoeg om te weten dat ik niet gestolen ben. Maar mijn adoptiekind- en moederhart huilt bij het lezen van het rapport. Waarom lees ik het dan, vraag je je af? Omdat dit soort research hoort bij het maken van een podcast over adoptie. En het lezen maakt me ziedend, verdrietig en misselijk. 

De podcastserie Zwart Gat, die eind juni uitkomt, moet op geen enkele manier een woedend en cynisch document worden. Maar na het lezen van dit rapport, in de wetenschap dat de overheid bijna alle aanbevelingen van de Commissie Joustra naast zich heeft neergelegd, is het behoorlijk moeilijk om dat niet de overhand te laten nemen.